AVCI ' 1 | Giriş

•••

Tanıtmam gereken üç kişi vardı, küçük ayrıntılarla dolu önemsiz hayatımda. Bir insanın kişiliğini özetlerdi, bana göre, çevresindekiler; annem, babam, Tanem. Veya hayır... ben değil; üçüncüsü kesinlikle, kafamın içinde, hangi irademin onu yarattığını asla bilemediğim bana aykırı sesim, fikrim, diğer kişiliğim olan gereksiz yanımın hakkı olmalıydı.

Sakin bir hayattı benimki. Küçük bir çekirdek ailenin ilk ve tek göz ağrısı, gerçek arkadaşlığı, aşkı, huzuru ve hep olmak istediği yeri ailesinde bulmuş, bu kadar bağlanmamın doğru olup olmadığını bile idrak edemeyecek yaşta genç bir kızdım.

Hafta sonu randevum, sanki ölene kadar babam için rezerve edilmiş, akşam oturmalarım ise hangisinin dedikodusu ağır basıyorsa, mutfağımızda ki masada, onunlaydı.

Şükretmeliydim. Birkaç arkadaşları, yakın komşumuz ve okul arkadaşlarımın imrenerek hayranlıklarını dile getirdikleri düzenimiz için her zaman elimden geleni yapacağıma inandırmış, bunun için hazırlamıştım kendimi. Zor anlarımız olacaktı elbette, hiçbir ayrıcalığımız olmadan bütün insanlık gibi sınanırken yanlarında olacak; bazen babamın tarafında, bazense bir kadın dayanışmasıyla annemin arkasında hissettirecektim güçlü varlığımı.

Ama hiçbir zaman yalnız kalmayacaklarına dair vermiştim sözümü. Bırakmayacaktım. Onları bir başlarına bırakmamalıydım.

Üç ruhun hayat verdiği evimizin, eksilen bir parçasından aldığı intikam mıydı bu yaşananlar; yoksa en sağlam direği, aslında bir o kadar da zayıf olan ben miydim?

Ne oldu?

Ne oldu da ben kahkaha atmaktan ağrıyan çenemi sıkarken, başka ellerin kaba avuçları arasında dili tutulacak kadar ağladığım bir güne uyandırıldım?

Ne oldu da arkasında duracağım kimsem kalmadı benim?

Niye, öğrenmek için bu kadar direttim? Bilmiyorum. Bilseydim eğer, kendime bu kadar zarar verecek kadar bağlanmaz, yalnızlaştırmazdım kendimi.

•••

Mini mini bir giriş. yeni Avcı’nın ilk satırlarıyla merhaba. Daha çok kelime yığını ve daha çok cümleyle görüşene kadar iyi bakın kendinize. 

•••